Rodzice często powtarzają dzieciom, aby były miłe dla innych. Nawet jeżeli dana osoba, nie jest zbyt sympatyczna dla nas. Z czasem, jako dorosłe osoby, możemy się jednak spotkać z poglądem, że nie warto być miłym. Miłe osoby mają być wykorzystywane i nawet jawić się, jako naiwne, czy infantylne w dorosłym społeczeństwie. Czy osoby miłe są kochane i szanowane? W takim razie, czy warto być miłym?
Co to znaczy „być miłym”?
Osoba miła, zawsze jest uśmiechnięta. Na każdą zgryźliwą uwagę reaguje uśmiechem i pogodnym komentarzem. Praktycznie nigdy nie wdaje się w kłótnie i nawet jeżeli z czymś się nie zgadza, odpuszcza, aby uszczęśliwić wszystkich. Jednocześnie jest zawsze gotowa nieść pomoc i dobre słowo.
Miły, czy nieautentyczny?
Wiele osób bycie miłym kojarzy z pewnego rodzaju sztucznością. Sztucznie miła osoba, z reguły ujawnia swoje „pozytywne” cechy, gdy czegoś chce, lub chce coś osiągnąć korzystnego dla siebie. Jak być miłym, aby być autentycznym, a jednocześnie nie tracić w oczach innych osób, jako osoba naiwna? Przede wszystkim, nie trzeba być miłym cały czas i dla wszystkich. Jeżeli ktoś jest dla nas niesympatyczny lub robi coś, co nam nie odpowiada, zawsze możemy powiedzieć „nie”. To, czy warto być miłym, zależy od sytuacji, kontekstu i osoby. W życiu jest tak, że czasem ktoś nie zasługuje na naszą przychylność i wcale nie musimy, silić na uprzejmości, wtedy jawimy się tylko jako sztucznie miła osoba.
Czy osoby miłe są kochane?
W idealnym świecie odpowiedź na pytanie, czy osoby miłe są kochane, brzmi tak. Niestety, prawda jest taka, że takie osoby, często charakteryzują się małą asertywnością, przez co szybko zostają zdominowane przez partnera. Ponadto praktycznie każda osoba z otoczenia, bardzo wykorzystuje taką osobę. Jak wspomnieliśmy wcześniej, to czy warto być miłym, zależy od osoby i sytuacji. Bywa jednak tak, że osoby przesadnie miłe, chcą zbawiać świat, swoją pozytywną, altruistyczną energią. Oczywiście, zdarzają się ludzie z dobrym sercem, którzy docenią taką cechę u partnera, jednak większość takich związków oparta jest na toksycznej relacji. Partner wykorzystuje tę drugą osobę, bo wie, że ona nigdy nie odmówi, nie powie, że się z czymś nie zgadza, bo dla niej jest to niegrzeczne.
Syndrom bycia miłym
Wiele osób, ma chorobliwe przekonanie, że bycie miłym, polega na uszczęśliwianiu wszystkich dookoła, jednocześnie nie zwracając uwagi na swoje potrzeby. Psychologia zna przypadki, gdzie takie podejście powoduje poważne problemy psychiczne jak np. depresja. Często osoby na łożu śmierci żałują tego, że rzadko mówili nie i byli mili nawet jeżeli nie mieli na to ochoty. Osoby z tym syndromem, często po latach orientują się, że otoczenie ich wykorzystuje. Na pytane, czy osoby miłe są kochane, odpowiadają, że nie.
Zdarza się też tak, że osoby dotknięte syndromem bycia miłym, nie osiągają sukcesów, bo nie umieją się zaprezentować, są stłamszone, a chwalenie się osiągnięciami, odbierają, jako bycie pysznym i niesympatycznym. Nie chodzi jednak tylko o jakby przekładanie dobra innych, nad swoje. Osoby miłe, często nie przyjmują poprawnie komplementów, bo również widzą w tym coś złego, ponadto często pozwalają innym okazywać im brak szacunku, bo sprzeciw odbierają również, jako coś niewłaściwego. W efekcie taka osoba po wielu latach, takiego traktowania i bycia miłym dla całego świata, chociaż wewnętrznie czuje, że nie ma na to ochoty, jest zdołowana, wściekła i sfrustrowana. Ponadto pojawia się poczucie niskiej wartości, bo ona chce dla wszystkich dobrze, a inni jej nie dają tego, co ona daje im, więc może nie jest tego warta. Wynikiem często takiego podejścia, jest błąd w wychowaniu. Rodzice, chcąc mieć dobre i grzeczne dzieci ( w ich mniemaniu), powtarzają, że należy być miłym i nie wyrażać negatywnych emocji. To błąd, każda emocja jest piękna i zdrowo jest ją wyrzucać na zewnątrz. Jeżeli nie mamy ochoty być miłym dla kogoś, lub uznamy, że na to nie zasługuje, to dobrze, najważniejsze żyć w zgodzie z samym sobą.
